Emin ARIKAN

Gözlerinin kuşatması kalktığı günden beri üzerimden , kent mabetlerinde, kozmik yakarışlarım oldu. Tedirgin hallerim..... Sofraya oturup yemeden kalktığım, Çay içerken yılgın sütunlarda kenti soluduğum oldu. İşe gittim her sabah normal insanlar gibi. Komşu ziyaretlerinde, ev sahibi nezaretinde kanal değiştirme seanslarına katıldım. Evcil sevinçlerim oldu, emanet mutluluklarım. Devşirme yortulara uyandım bazı sabahlar. Günlerce sokağından geçemedim mesela. İsmini söyleyemedim, Gözlerinin kuşatması kalktığı günden beri üzerimden

Camımda nihayete ermiş yağmur damlaları, sana meyilli tekil  acılar bırakıyor. Yüzüne benzetiyorum her şeyi, ya da yüzün her şeye benziyor. Artçı iç çekişleri, giyotine vurulmuş umutlarıyla yazgısını çoktan yaşamış  bir adam sızıyor şakaklarımdan. Eşyalara ilişmiş suretler, devrik sayıklamalar geliyor ardından. Ayın denizle raksı, yakamoz misali uzun yanılsama nöbetleri başlıyor yine,  Küçük acıların rahmine tutunmuş heceler,  büyük yaralar açıyor,  Söylene söylene giden bir cankurtaran bağırtısında başladığı  yerde keşkelerle bitiyor  gece.