Emin ARIKAN

Dünyayı üzerime yıkılmış bulduğumda bıyıklarım terlememişti henüz. Sigarayı bilmezdim, Ferdi'yi de....

Eş zamanlı yitirilmiş bilinçlerin  tarifeli şuursuzluğu ile  kadınlar; ellerinde pazar çantaları, üzerlerinde basma pazen, taşra yorgunu ayaklarında  şehrin ayartılmış kalabalığı, yaşamak derken kaybetmiş gibiler. Oysa durulanmış bir geceydi  sabah ezanıyla  kış günü kekemeliğinde doğan güneş, Kirpiklerinde biraz sabahtı  kadınların vardiyalı  yüzlerini soğurmazdan önce fabrikalar.

Ihlamurum, Akasya kokulum, Bir sarımlık tütünüm, Dinlemekten hoşlandığım sopranonun ismini söylemekteki aczim. Dinginliğim, Hoşçakal....

Küçüktüm. Çocukların isminin küçük harfle başladığını zannederdim. Ellerim küçüktü, Ağzım küçük... Büyük cümleler kuramazdım, Büyük lokma yiyemez.. Eklemlerimde küçük yaralar vardı; Yarabantının kapatabildiği yaralar. Anam küçüğüm diye severdi. Babamı bilmem senede kırk beş günlüğüne gelirdi. Lacivert bir 504 yanılmıyorsam yetmiş dört modeldi.

Çoktan unutulmuş taze ölüler gibiyiz. İnsandan ziyade bir insan çağrışımı. İnsin içinde iniltili bir ikindi irkilmesi, Kapı önünde göz ucuyla verilen selamdan fazlası değiliz. Ey bana şiirler yazdıran, Sesim uymaz çağımın ezgilerine. Taşkın bir gürültüyle çarpar çocukların yüzü içimin birikintilerine. Çocuklar ki şimdi musallada taşınır bir acıdır. Aymaz tanrıların omuzlarında bir gösteridir zedelenmiş inançlara sürülen. Yani sokakların yarım ağız vicdanıdır her cenazenin akabinde yollarından düğün alayları geçirilen. Ey aya, dönüp gittiği zaman geceye, ağardığı zaman sabaha yemin eden, Çekip çevir beni. O zaman belki anlatamam sağır bir  adama, âmâ bir adamın gördüklerini, Belki debelenmekten vazgeçer vicdanım, Belki gövdemi eteklerinden toparlar secdeyle yıkanmış başım.

Roma'nın, Babil'in, Asur'un, Firavun'un zulmünü unut. Değiştir yüzünü. Kentler kur yitik bilincinin ortasına. Etine sıkıştırılmış kibrinin vazgeçilmezliğinden  savaşmaya zorlanmış bir cenin yarat. Yani nevri dönmüş soysuzluğunda  çoğalt kendini yaslayarak Tevrat'tan ayetlerine   bu çok sesli soykırım korosunu. Ve daha sonra ağla taşlanmış rahminin duvarlarında, öldüremediğin HANZALA için her defasında.